مقایسه شناخت درمانی مبتنی بر خودگویی بر اساس الگوی ایرانی- اسلامی با شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی بر کاهش تعارضات زناشویی

هدف اصلی پژوهش حاضر مقایسه شناخت درمانی مبتنی بر خودگویی بر اساس الگوی ایرانی- اسلامی با شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی بر کاهش تعارضات زناشویی زنان متأهل بود. پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه­ آزمایشی از نوع پیش ­آزمون- پس ­آزمون با گروه کنترل بود. 42 نفر از زنان مراجعه ­کننده به یکی از مراکز مشاوره شهرستان میبد به صورت نمونه ­گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه آزمایش اول، دوم و گروه کنترل جایگزین شدند (در ادامه، 2 نفر در هر دو گروه آزمایش از پژوهش انصراف دادند). گروه آزمایش اول شناخت درمانی مبتنی بر خودگویی بر اساس الگوی ایرانی- اسلامی و گروه آزمایش دوم شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی (هر کدام به مدت هفت جلسه دو ساعته) دریافت کردند و گروه کنترل هیچ برنامه مداخله ­ای دریافت نکرد. قبل و بعد از اجرای برنامه درمانی، شرکت­ کنندگان هر سه گروه، پرسشنامه تعارضات زناشویی را تکمیل کردند. داده ­های جمع ­آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس یک ­راهه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که هم مداخله مبتنی بر الگوی ایرانی- اسلامی و هم مداخله شناخت درمانی رایج مبتنی بر خودگویی، در کاهش تعارضات زناشویی آزمودنی ­ها تأثیر معنی ­داری داشتند، اما مداخله مبتنی بر الگوی ایرانی- اسلامی در کاهش تعارضات زناشویی مؤثرتر از مداخله رایج بود (01/0>p). بنابراین، می ­توان گفت در مداخلات شناخت درمانی مبتنی بر تغییر خودگویی بهتر است آموزه ­هایی جایگزین مدل­ های رایج شود که انعکاسی از الگوهای ایرانی و اسلامی باشد.